Er zijn sporen van neolithische bezetting terug te vinden in de beboste gebieden ten zuidoosten van het dorp Alhaurín el Grande: stille getuigen van de lange geschiedenis van de menselijke bewoning van het gebied. Een geschiedenis die langer is dan de geschiedenis zelf.
Tegen de tijd dat de Romeinen aankwamen was de kleine Iberische nederzetting in de Sierra de Mijas al goed gesetteld , maar ook al had het al een naam, kozen de Romeinen er voor hier geen rekening mee te houden. In plaats daarvan gaven ze het een zelfgekozen naam : Het dorp werd Lauro Nova genoemd. Het was een plek die blijkbaar gezegend werd door de goden: vruchtbaar , bezadigd en omringd door heuvels, die op hun beurt bezaaid waren met waardevolle minerale afzettingen. Romeinse villa’s verschenen rond de kern van het dorp zoals tientallen duiveltjes-in-een-doosje snel na elkaar openspringen. De heuvels zijn nog steeds verspreid met hun overblijfselen .
Het was een gouden eeuw die een beetje werd aangetast tijdens de tijd van de Visigoten. Er was geen gevaar dat de stad zou verdwijnen , maar de ontwikkeling ervan was buitengewoon traag. Het was pas totdat de Moren het dorp onder handen namen en een fort bouwden op een heuvel , genaamd Torres de Fahala, dat het terug tot leven kwam . De Moren gaven het ook een nieuwe naam: Alhaurín (tuin van Allah). Net als de Romeinen voor hen verbonden ze het gehucht aan een tweede waaraan zij dezelfde naam gaven , ze werden omgedoopt tot Alhaurín el Grande en Alhaurín de la Torre. Door de Romeinen waren deze genoemd als Lauro Nova en Lauro Vetus .
Het fort werd vernietigd door de destructieve ambitie van de christelijke heroveraars, maar het dorp zelf heeft het tenminste wel overleefd. Andere dorpen dicht in de buurt , zoals Benamaquis en Fahala, konden niet van hetzelfde geluk spreken.
Alhaurín el Grande heeft door heel veel omstandigheden stand gehouden : golven van indringers, epidemieën van de Pest en zelfs een aardbeving in 1680. Tijdens de oorlog van het schiereiland van 1808-1814, was het dorp vier jaar bezet onder de Franse troepen en leed aanzienlijk door bombardementen.
Door dit alles zou het niet verrassend geweest zijn als alle sporen van zijn lange voorgeschiedenis uitgewist zouden zijn . Maar sommige hebben het toch op wonderbaarlijke wijze overleefd. Er is de 12e-eeuwse Moorse boog “Arcos de Cobertizo”, die , ondanks dat hij op geen enkel vlak spectaculair is (het ligt vlak bij de kerk en leidt nu nergens naar), op z’n minst nog een tastbare link met het verleden voorstelt. Op het kleine plein tegenover het stadhuis, het Plaza del Ayuntamiento, staan drie Romeinse zuilen die dichtbij in de Fuente del Sol ontdekt waren. In tegenstelling tot sommige andere dorpen in de heuvels erkent Alhaurín el Grande dat het een geschiedenis heeft en hier zijn ze toch wel stilletjes trots op. Het plein heeft overigens ook een prachtig uitzicht op de vallei.
